|
بلایی که گوشی هوشمند سر سلامت روان کودکان میآورد
روان پزشک و مشاور کودک و نوجوان در انگلستان میگوید: شاهد بیماریهای روانی عمیقی هستیم که ناشی از استفاده بیش از حد از شبکههای اجتماعی، آزار و اذیت آنلاین، اعتیاد به صفحه نمایش یا قربانی شدن در برابر بهره برداری جنسی آنلاین از کودکان است و کودکانی که در دنیای آنلاین ناپدید شده، قادر به خواب نیستند و به طور فزایندهای، بیتوجه و تکانشی هستند.
|
تاريخ :
پانزدهم دی 1403 ساعت 12:09
|
|
کد : 26942
|
به گزارش ایران پزشک، امیلی سمر، روان پزشک و مشاور کودک و نوجوان در انگلستان درباره تاثیر گوشیهای هوشمند بر سلامت روان کودکان در یادداشتی در گاردین افزود: «استفاده از گوشیهای هوشمند در میان کودکان به نقطهای بحرانی رسیده است. در بریتانیا به تدریج نگران خطرات مرتبط با آنها هستیم و به عنوان یک روان پزشک کودک و نوجوان، بیشتر از سایرین نگران هستم. به طور مستقیم شاهد ویرانی شدیدی هستم که استفاده از گوشیهای هوشمند بر سلامت روان جوانان وارد میکند. اکثریت کودکان بالای ۱۰ سال که در کلینیک NHS من مراجعه میکنند، اکنون یک گوشی هوشمند دارند. نسبت فزایندهای از بیماران با مشکلاتی مواجهند که به استفاده از فناوری آنها مربوط میشود یا توسط آن تشدید میشود.
کودکانی که توسط اضطراب یا ترس از فرصتهای از دست رفته فلج شدهاند. ساعتها به تنهایی میگذرانند، از کسانی که آنها را دوست دارند، دور هستند و ساعتها و ساعتها با غریبهها صحبت میکنند.
کودکان و نوجوانان به طور فزایندهای به دنبال آرامش و تایید از گروههای همسالان آنلاین هستند. متاسفانه برخی از این گروهها به خودآزاری، رفتارهای اختلالات خوردن و حتی خودکشی تشویق میکنند. سال گذشته، من از یک جوانی مراقبت کردم که با مشکلات جدی در سلامت روان و خودآزاری مفرط دست و پنجه نرم میکرد. بعدا مطلع شدم که او تجربیات و رفتارهای خود را در تیک تاک بارگذاری کرده و محتوای زندهای از بخشهای اورژانس و یک بخش روان پزشکی بستری به هزاران دنبالکننده و خیرخواه پخش کرده است.
اعتماد به نفس و تصویر خود کودکان نیز در پایینترین سطح خود قرار دارد و میزان افسردگی و افکار خودکشی هرگز به این اندازه بالا نبوده است. برای متخصصان سلامت روان واضح است که بین استفاده از تلفنهای هوشمند و آسیبهای واقعی در دنیای واقعی یک ارتباط مستقیم وجود دارد.
یک کودک ۱۲ ساله در بریتانیا به طور متوسط اکنون ۲۹ ساعت در هفته، معادل یک شغل نیمه وقت، روی گوشی هوشمند خود میگذراند. دسترسی به این مقدار اطلاعات در چنین سن پایینی تأثیر عمیقی بر توسعه عصبی آنها دارد. در گذشته ممکن بود هر هفته چند ارجاع به ADHD (اختلال کم توجهی - بیشفعالی) دریافت کنیم، اما اکنون با سیلی از این موارد مواجه هستیم. والدین نمیتوانند فرزندان خود را بخوابانند یا آرام نگه دارند. آنها در مدرسه برای تمرکز با مشکل مواجه هستند و آموزش به شدت آسیب دیده است. به عنوان بزرگسالان، میبینیم که چگونه دامنه توجه ما در سالهای اخیر که زندگیمان به دنیای آنلاین منتقل شده، تحت تأثیر قرار گرفته است. نمیتوانم آخرین باری که کسی را دیدم که بدون چک کردن گوشی یا پیامهایش فیلمی تماشا کند، به یاد بیاورم. مغزهای ما در حال تغییر هستند و کودکان از این امر مصون نیستند.
در عین حال، جوانان ما به طور فزایندهای منزوی و خودمحور شدهاند. زمان متوسطی که نوجوانان هر روز با دوستان خود میگذرانند از سال ۲۰۱۰ به میزان ۶۵ درصد کاهش یافته است. برای صدها سال، نوجوانی دورهای از ذهنیت جمعی اجتماعی را به وجود آورده است. این ممکن است به معنای فشار برای پیوستن به یک تیم فوتبال یا بیرون رفتن با دوستان بوده باشد، اما اکنون این اجتماعی شدن بیشتر و بیشتر در گروههای واتساپ و شبکههای اجتماعی اتفاق میافتد که عواقب ترسناکی دارد.
در این فضاهای بسته که از نظارت بزرگسالان خالی است، کودکان ممکن است در مسیرهای نگرانکنندهای فرو بروند. در کلینیک، درباره پیمانهای خودکشی ویروسی و چالشهای آسیب زدن به خود که توسط کودکانی به سن ۱۰ ساله به اشتراک گذاشته میشود، میشنویم. برای کودکان بسیار آسیبپذیر که ممکن است دوستان زیادی در کلاس نداشته باشند، جاذبه پذیرش آنلاین میتواند مسموم کننده باشد، حتی اگر به معنای شرکت در چیزی بسیار خطرناک باشد. در سالهای اخیر، موارد زیادی از خودکشیهای کودکان مرتبط با رسانههای اجتماعی گزارش شده است. قابل توجه این است که اغلب والدین آنها هیچ نگاهی به آنچه در حال وقوع است ندارند قبل از اینکه فاجعهای رخ دهد.
به عنوان یک حامی سلامت روان کودکان، برای من روشن است که ما کودکان را وادار میکنیم بسیار زودتر از آنچه آمادهاند، بزرگ شوند. هر بار که با یک جوان دیگر در کلینیک مواجه میشوم که درباره آیندهاش بیامید است و به شدت در واقعیت جایگزینی که تلفن همراهش ایجاد کرده، غرق شده، دلم میشکند.
در خانواده خودم، امیدوارم بتوانم فرزندانم را تا حداقل ۱۶ سالگی از تلفنهای هوشمند و رسانههای اجتماعی دور نگه دارم. مغزهای ما تا سن حدود ۲۵ سالگی به رشد خود ادامه میدهند و قبل از آن، توانایی ما برای تفکر منطقی، اتخاذ تصمیمات مبتنی بر واقعیت به جای احساسات، برنامهریزی، حل مسئله و نشان دادن خودکنترلی محدود است. شمار زیادی از بزرگسالان با مدیریت استفاده از تلفنهای خود و حفظ بهرهوری دچار مشکل هستند، خریدهای آنی آنلاین انجام میدهند و طعمه بسیاری از کلاهبرداریها میشوند. چرا از کودکانمان انتظار داریم که با این مسائل کنار بیایند؟
اما من میدانم که این چقدر دشوار خواهد بود اگر همه دوستانشان به یکی از آنها دسترسی داشته باشند. به همین دلیل، کافی نیست که والدین مجبور به انتخابهای فردی باشند. به عنوان یک جامعه، به شدت نیاز داریم که با این مشکل روبهرو شویم. کمپینهایی مانند «کودکی بدون گوشی هوشمند» در حال گسترش هستند تا والدین را تشویق کنند که به طور جمعی برای رفاه فرزندانشان تصمیمگیری کنند، اما این موارد نیازمند حمایت دولتی است.»
در ایران خط تلفنی سه رقمی ۱۲۳ اورژانس اجتماعی برای پیشگیری از خودکشی در دسترس است. اگر چنین افکاری داشتید، لطفا با تلفن ۱۲۳ تماس گرفته و با مشاوران گفتوگو کنید.
پایان پیام/
As a child psychiatrist, I see what smartphones are doing to kids’ mental health – and it’s terrifying
|